Aşağıda, Gürpınar sahilde mangal yakılıyor mu? sorusunu edebi bir perspektifle ele alan, özgün, akıcı ve düşündürücü bir WordPress blog yazısı var: Kelimelerin Ateşi, Kül Olan Anılar: Edebiyatçının Denemesi Bir edebiyatçı için kelimeler, bir kıvılcım gibi ruhta tutuşur. Bir cümlenin, bir anlatının insanı başka dünyalara götürme gücü vardır; aynı şekilde, mangalın ateşi de hem etin kokusuyla hem de ortamın havasıyla öyküler doğurur. Sahilde mangal yakmak, “ateş”in hem doğa ile hem insanla kurduğu bir diyalogdur. Öyleyse, Gürpınar sahilinde mangal yakılıyor mu sorusunu —soğuk bir evet/hayır olarak değil— edebi katmanlarla, karakterlerin gölgesinden, temaların harmanlandığı bir sahneden bakacağız. Bu metinde, mangalın sobası, dumanı, sahil…
4 Yorum